Lidia Verschoor

De etspers,

Ik ben in mijn atelier en wacht op iemand die mijn etspers gaat overnemen.

De kat ligt te slapen op mijn inpakplastic, je weet wel dat bobbeltjesplastic wat je tussen je vingers kunt laten knappen, verslavend als je het in je handen hebt moet je dat gewoon doen.

Het is stil op straat, Zondags is er veel minder verkeer hier.

Ik controleer of er genoeg water in de koffiemachine zit en of de kopjes beneden staan enz.,

Mijn kleinkind van 8 komt langs en wil graag wat knutselen.

De kat ziet ineens meer bedrijvigheid en kijkt interessant naar alles wat beweegt om hem heen.

Er parkeert een auto voor de deur en ik vermoed dat ze dat zijn, ik laat ze binnen en ze bewonderen mijn atelier, en we drinken eerst wat.

Dan wil ze graag een proefdruk maken om te kijken of het goed gaat met deze pers.

De eerste druk is nog niet helemaal perfect maar de druk daarna is goed, de inkt was erg koud en dan is het moeilijk om hem

vloeibaar te maken.

De kat slaapt lekker door en stoort zich niet aan ons.

Ik ga een vriend bellen om te helpen de etspers te ontleden want zo past hij niet in de auto, een stationcar.

De pers weegt 300 kilo dus het is niet zo’n kleintje.

Mijn vriend arriveert en dan kan de pret beginnen.

De kat wordt ineens wakker en verwelkomt de vriend, zij is een mannengek onze kat.

De pers wordt uit elkaar gehaald ,alles genummerd en met tape bij elkaar gehouden het is een waar slagveld in mijn atelier.

De kat is nergens meer te bekennen, zij is er vandoor gegaan.

Als dan alles in de auto is gelegd kunnen we aan de drank gaan, dat hebben we wel verdiend vind ik.